Καλαθοσφαίριση
1996, Ατλάντα
5η Ολυμπιακή θέση
Ο Κωνσταντίνος (Ντίνος) Αγγελίδης, γεννημένος στη Βιέννη στις 5 Απριλίου 1969) [1] είναι Έλληνας πρώην επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής, με μικτή καταγωγή από την Ελλάδα και την Αυστρία. Διαθέτοντας ύψος 2,08 μέτρα αγωνιζόταν ως πάουερ φόργουορντ.
https://www.olympedia.org/athletes/5625
Αγωνίστηκε με την ελληνική εθνική ομάδα καλαθοσφαίρισης στο ολυμπιακό τουρνουά στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα 1996
https://en.wikipedia.org/wiki/Basketball_at_the_1996_Summer_Olympics
Βιογραφία
Ο Ντίνος Αγγελίδης γεννήθηκε στη Βιέννη στις 5 Απριλίου 1969. Η οικογένειά του μετακόμισε σύντομα, αρχικά στη Θεσσαλονίκη και τελικά στην Αθήνα.[2] Αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή Αθηνών το 1988. Ξεκίνησε την καριέρα του από το Σπόρτιγκ τo 1985 και τη σεζόν 1990-1991 αποκτήθηκε από τον Άρη. Κατέκτησε το πρωτάθλημα την ίδια χρονιά. Με τον Άρη κατέκτησε το Κύπελλο Κυπελλούχων το 1993 στο Τορίνο και το Κύπελλο Κόρατς το 1997 και 2 κύπελλα Ελλάδος το 1992 και το 1998. Αγωνίστηκε στον ΠΑΟΚ και τη Δάφνη.[1]
To 2000 ο Ντίνος Αγγελίδης εισήλθε ως επιχειρηματίας στο χώρο της εστίασης, ανοίγοντας εστιατόριο στην Κηπούπολη Κυπριάδη, στα Άνω Πατήσια.[2]
Από την αρχή της καριέρας του αγωνίστηκε την Εθνική Παίδων και μετά με την Εθνική Εφήβων της Ελλάδας στο μπάσκετ. Στη συνέχεια αγωνίστηκε με την Εθνική των Ανδρών και σε 81 αγώνες σημείωσε συνολικά 645 πόντους (μ.ο. 7,96). Κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του Ζάγκρεμπ το 1989. Με την Εθνική Ελλάδος Ανδρών συμμετείχε ακόμα στα Ευρωμπάσκετ 1991 και 1995, όπως και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996.[1]
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
- Ντίνος Αγγελίδης, στατιστικά στοιχεία αθλητή στον επίσημο ιστότοπο της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης (Ελληνικά).
- (Αγγλικά) Ντίνος Αγγελίδης, στατιστικά στην επίσημη ιστοσελίδα της FIBA.
| Νεανικοί σύλλογοι | |
|---|---|
| 1983 – 1990 |  Α.Ο. Σπόρτιγκ Αθηνών |
| Στοιχεία καριέρας | |
| Ντραφτ | 1991 / Δεν συμμετείχε |
| Καριέρα σε συλλόγους | |
| 1990 – 1999 | Α.Σ. Άρης Θεσσαλονίκης |
| 1999 – 2000 | Π.Α.Ο.Κ. |
| 2000 – 2001 | Α.Ο. Δάφνης |
| Εθνικές ομάδες | |
| Ως παίκτης: | |
| 1985 – 1985 | Εθνική Ελλάδας U16 |
| 1985 – 1988 | Εθνική Ελλάδας U18 |
| 1989 – 1989 | Εθνική Ελλάδας U20 |
| 1989 – 1998 | Εθνική Ελλάδας |
| Διακρίσεις και βραβεύσεις | |
|
|
Αγγελίδης: “Η νέα μου ζωή στο Μπιλμπάο, το φάιναλ φορ και ο Άρης”!
Αναλυτικά όσα είπε στο “Yellow Radio 92.8”:
Για τους λόγους που πήγε στο Μπιλμπάο της Ισπανίας:
«Είμαι εδώ και 3 χρόνια, από καθαρή σύμπτωση. Αναζητώ το καλύτερο για μένα και την οικογένειά μου. Προέκυψε εδώ μια μεγάλη ευκαιρία και είμαστε καλά. Η ζωή συνεχίζεται. Ασχολούμαι με την εστίαση, όπως και όταν ήμουν στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, μετά το μπάσκετ. Δίνω ελληνικές γεύσεις σε χώρες που έχουν υψηλά στάνταρ γαστρονομίας, αγνοούν τις ομορφιές της ελληνικής κουζίνας. Σεφ δεν είμαι αλλά δεν είμαι και… άσχετος.
Η εστίαση είναι πολύ απαιτητική δουλειά, δεν πρέπει να σταματάει να δουλεύει το μυαλό. Όποιος έχει ασχοληθεί και γνωρίζει, καταλαβαίνει ακριβώς τι λέω. Είναι σαν να διευθύνεις μια μικρή ομάδα! Έχεις να κάνεις με συμπαίκτες, με συνεργάτες, με διαφορετικούς χαρακτήρες, καλές και κακές μέρες, η δουλειά δεν σταματάει κ.λπ. Το μαγαζί λέγεται grecosina, εννοείται και με ελληνικές γεύσεις».
Για το πώς είναι εκεί:
«Στο Μπιλμπάο είμαστε σύνολο 30 Έλληνες. Στην Ισπανία όχι πάνω από 8.000. Εδώ να το πω βαριά, είναι πολύ πιο οργανωμένα, σε ευκολίες ζωής ενός μοντέρνου και σύγχρονου ανθρώπου σε μια μοντέρνα και σύγχρονη κοινωνία. Αυτά που είναι να λειτουργούν, λειτουργούν. Τα ασθενοφόρα είναι εδώ σε 2 λεπτά, εάν χαλάσει κάτι στο δρόμο, τα συνεργεία είναι εκεί άμεσα. Όλα με Ευρωπαϊκά πρότυπα. Η απόλυτη τήρηση των κανόνων σε βοηθούν να προσαρμοστείς. Αγωνιζόμαστε καθημερινά, απλά εδώ δεν πιστεύεις πως το κράτος είναι αντίπαλος σου».
Για το αν έχει το μπάσκετ στη ζωή του:
«Αναγκαστικά με το γιο μου που ασχολείται λίγο, που είναι στα 10. Ελάχιστα πράγματα. Δεν εξαρτάται από μένα αν γίνει καλαθοσφαιριστής, αλλά από τη… διάθεσή του. Είναι και τα δύο μου παιδιά ψηλά. Τώρα πάνε στις σχολικές ομάδες μπάσκετ, γιατί είναι πολύ μικρά.
Το μπάσκετ είναι το άθλημα που σε προετοιμάζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για το υπόλοιπο της ζωής σου και είναι κάτι το οποίο αν θέλουν να επιλέξουν, να το σκεφτούν καλά μόνοι τους. Εγώ το μόνο που μπορώ να κάνω είναι όταν ερωτηθώ να δώσω απαντήσεις από τις εμπειρίες μου, που είναι όλες θετικές».
Για το Final-4 της Vittoria που είναι κοντά στο Μπιλμπάο:
«Η πόλη ζει τώρα σε ρυθμούς Final-4 και είναι λογικό. Εγώ δυστυχώς δεν θα μπορέσω να πάω λόγω δουλειάς. Είναι οι συγκεκριμένες ώρες που τρώει εδώ ο κόσμος. Και είναι κρίμα γιατί είναι κοντινή η απόσταση».
Για το ποιον θα υποστηρίζει:
«Ανεξάρτητα με το ποιος παίζει, προσωπικότητες όπως ο Ιτούδης, ο Σλούκας, κάνουν τη διαφορά και είναι λογικό να χαιρόμαστε όταν κάνουν τη διαφορά και διαπρέπουν στο εξωτερικό. Δεν μου αρέσει να κάνω προγνωστικά, παρά μόνο να απολαμβάνω και να αναλύω νηφάλιος το ματς, χωρίς προκαταλήψεις. Στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό! Εύχομαι για άλλη μια φορά να δούμε ένα ενδιαφέρον Final-4. Φαβορί είναι η Φενερμπαχτσέ του Ομπράντοβιτς. Λόγω εμπειρίας και ρόστερ έχει το προβάδισμα».
Για τον Άρη:
«Με πιάνεις αδιάβαστο, δεν βλέπω καθόλου, δεν ασχολούμαι. Το μόνο πράγμα που χαίρομαι, είναι ότι όποια προβλήματα αντιμετωπίζει, με τις διοικήσεις, όπως τη φυγή Λάσκαρη. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Άρης περνάει δυσκολίες. Χαίρομαι ότι μια τέτοια δύσκολη περίοδο, ανταπεξέρχεται. Ο κόσμος ήταν πάντα το «όπλο» της ομάδας. Η αγάπη και η στήριξη του κόσμου ήταν που τον πήγαν πιο πέρα σε κάθε δύσκολη στιγμή. Βέβαια, στο παρελθόν η… υπερβολική στήριξη του κόσμου έχει στοιχίσει στον Άρη. Θυμάμαι όταν πέφτανε από τις κερκίδες οι φίλαθλοι και είχαμε θέματα, αλλά αυτά συμβαίνουν».
Για τον τελικό των… απλήρωτων και τον τελικό της Προύσας:
«Είναι δύο από τους πολλούς σταθμούς που είχα την τύχη να περάσω στον Άρη. Είναι όμορφο να θυμόμαστε τέτοιες στιγμές, ιδίως εμείς που συμμετείχαμε σε αυτές. Νιώθουμε ιδιαίτερη τιμή μας που μας δόθηκε αυτή η ευκαιρία. Είναι ωραίο αν και η ζωή συνεχίζεται και πρέπει να επικεντρωθούμε στα τωρινά. Εύχομαι ο κόσμος να συνεχίζει να στηρίζει την ομάδα και θα έρθουν οι καλύτερες στιγμές. Ποτέ δεν τελειώνει μια ομάδα με τέτοια ιστορία. Θέλει υπομονή αλλά να κάτσουμε να μάθουμε και τα λάθη του παρελθόντος. Εύκολα ξεχνάμε».
Εθνική Ομάδα Καλαθοσφαίρισης Ανδρών – Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα 1989
Παναγιώτης Γιαννάκης #6, Νίκος Γκάλης #4, Δημήτρης Παπαδόπουλος #14, Αργύρης Καμπούρης #7, Ντίνος Αγγελίδης #9, Κώστας Παταβούκας #5, Φάνης Χριστοδούλου #15, Παναγιώτης Φασούλας #13, Νίκος Φιλίππου #11, Λιβέρης Ανδρίτσος #12, Ντέιβιντ Στεργάκος #8, προπονητής: Ευθύμης Κιουμουρτζόγλου
Δεν πίστευε σχεδόν κανείς μετά το Ευρωμπάσκετ της Αθήνας το 1987 ότι θα ξανάβλεπε ένα τόσο μεγάλο μπασκετικό θαύμα από την Εθνική Ελλάδας. Είχε μεσολαβήσει η ανώμαλη προσγείωση στο προολυμπιακό του Ρότερνταμ, αλλά και η αποχώρηση του Κώστα Πολίτη, που δύσκολα θα μάντευε ότι δυο χρόνια μετά, στο Ζάγκρεμπ, θα γινόμασταν μάρτυρες, όχι μιας εποποϊίας όπως συνέβη στο ΣΕΦ, αλλά τουλάχιστον μιας επικής βραδιάς. Τότε που είδαμε τον καλύτερο Νίκο Γκάλη όλων των εποχών με τα γαλανόλευκα, την Ελλάδα να νικάει τη Σοβιετική Ένωση και το μετάλλιο να εξασφαλίζεται 100%, καθώς ο αγώνας ήταν ο ημιτελικός του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος.
Στις 20/06/1989 είχε ξεκινήσει το τουρνουά στην τωρινή πρωτεύουσα της Κροατίας, που τότε ήταν ακόμα μια πόλη της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας. Ο ανυποψίαστος ταξιδιώτης δεν θα φανταζόταν ποτέ πως όσοι φώναζαν με φανατισμό “Yu-go-sla-vi-a” στη διάρκεια των αγώνων και στο τέλος πανηγύριζαν έξαλλα το χρυσό μετάλλιο, δυο χρόνια μετά θα αφηνίαζαν για τον διαμελισμό της χώρας.
Η Ελλάδα, εκμεταλλευόμενη την αλλαγή του συστήματος διεξαγωγής (οι 16 ομάδες έγιναν 8 και το τουρνουά από 12 ημέρες συρικνώθηκε στο μισό μεταξύ 20 και 25 Ιουνίου), της έφτανε μια νίκη κλειδί στον όμιλο, για να εξασφαλιστεί η πρόκριση στην 4άδα. Και πάλι, όμως, αυτή η μεγάλη νίκη απέναντι στη Σοβιετική Ένωση, η οποία μάλιστα είχε στο ρόστερ της τον Άρβιντας Σαμπόνις και προερχόταν από το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ, έμοιαζε με ένα θαύμα που ξαναγινόταν μπροστά στα μάτια μας.
Το καλοκαίρι ήταν ‘καυτό’ το 1989, με τα πολιτικά πάθη στα ύψη. Στις 18 Ιουνίου είχαν γίνει οι εκλογές που οδήγησαν αργότερα στη συγκυβέρνηση ΝΔ και (ενιαίου) Συνασπισμού, οπότε η χώρα ήταν λίγο δύσκολο να παρασυρθεί στη δίνη του μπάσκετ όπως το ’87. Το μέγεθος της επιτυχίας, ωστόσο, ήταν ανάλογο. Το δεύτερο μετάλλιο μέσα σε μια διετία ήταν η απόδειξη ότι το μπάσκετ δεν είχε εμφανιστεί σαν κομήτης. Ο ίδιος ο Αλεξάντερ Γκομέλσκι, έπειτα από τη λήξη των αγώνων, παραδεχόταν: “Πριν από δυο χρόνια νόμιζα ότι η Ελλάδα είχε θριαμβεύσει επειδή έπαιζε στο γήπεδό της. Έκανα λάθος. Φέτος μας απέδειξαν ότι μπορούν να τα καταφέρουν και εκτός έδρας. Ανακαλώ”.
Ας θυμηθούμε όμως τι έγινε εκείνη την εβδομάδα στο Ζάγκρεμπ και στην ‘Ντομ Σπόρτοβα’, το κλειστό γήπεδο δηλαδή, που φιλοξένησε τους αγώνες.
Το Ευρωμπάσκετ του… ΝΒΑ
Το Ευρωμπάσκετ των 6 ημερών έγινε ύστερα από απόφαση της FIBA που κράτησε για δυο διοργανώσεις (1989-1991), πριν επανέλθουμε σε τουρνουά των 16 ομάδων το 1993 (και πιο πολλών ακόμη, στη συνέχεια). Δεν θα λέγαμε ότι ήταν μια ευφυής ιδέα της παγκόσμιας ομοσπονδίας, με την έννοια ότι η διοργάνωση έχανε την αίγλη της, έστω κι αν θεωρητικά μιλούσαμε για τις 8 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης, άρα ο ανταγωνισμός θα ανέβαινε, εξ ορισμού, στα ύψη.
Οι όμιλοι ήταν δυο. Η Ελλάδα είχε πέσει στο γκρουπ της διοργανώτριας Γιουγκοσλαβίας. Οι ‘πλάβι’ εμφάνιζαν την καλύτερη ομάδα όλων των εποχών, με τον Ντράζεν Πέτροβιτς στα ντουζένια του και ακόμη τους Τόνι Κούκοτς, Βλάντε Ντίβατς, Ζάρκο Πάσπαλι, Στόγιαν Βράνκοβιτς, Ντίνο Ράτζα να τον συνοδεύουν στα μοναδικά του ρεσιτάλ, τον Γιούρε Ζντοβτς σε πρώτη εμφάνιση, τον Πρέντραγκ Ντανίλοβιτς νεαρό, όχι όμως και τον Σάσα Τζόρτζεβιτς, τον οποίο ο Ντούσαν Ίβκοβιτς είχε αποκλείσει, επειδή είχε τσακωθεί με τον Πέτροβιτς σε αγώνα του γιουγκοσλάβικου πρωταθλήματος.
Οι ‘Γιούγκοι’ ήθελαν πως και πως να επιστρέψουν στην κορυφή έπειτα από 12 χρόνια. Όταν κατέκτησαν το χρυσό μετάλλιο, τα έσπασαν πίνοντας τόνους μπύρας στο μπαρ του Πέτροβιτς, ‘Αμαντέους’, με χιλιάδες φιλάθλους στους δρόμους του Ζάγκρεμπ να ανεμίζουν σημαίες της Γιουγκοσλαβίας. Η Γαλλία κι η Βουλγαρία συμπλήρωναν τον όμιλο της 1ης φάσης. Η αποστολή της Εθνικής δεν είχε κάτι πολύ δύσκολο ή περίπλοκο. Της έφταναν δυο νίκες επί της Γαλλίας και της Βουλγαρίας για να προκριθεί στους ‘4’. Προϋπόθεση ότι οι Γιουγκοσλάβοι δεν θα έχαναν από κανέναν.
Στον άλλον όμιλο, επικεφαλής ήταν η Σοβιετική Ένωση, που είχε πάει στο Ζάγκρεμπ με προπονητή τον Λιθουανό Βλάντας Γκάραστας (ο Γκομέλσκι είχε αναλάβει χρέη προέδρου στην ομοσπονδία), με τον Σαμπόνις να επιστρέφει σε Ευρωμπάσκετ (το 1987 ήταν απών) και τον Αλεξάντερ Μπελοστένι επίσης. Οι σωματοφύλακες του Σαμπόνις (Ρίμας Κουρτινάιτις, Βαλντεμάρας Χόμιτσους) ήταν επίσης εκεί, όπως και ο Βαλερί Τιχονένκο, αλλά κι ο ελπιδοφόρος Λετονός γκαρντ Γκούνταρς Βέντρα. Η ΕΣΣΔ είχε αποστρατεύσει Βάλντις Βάλτερς, Βλάντιμιρ Τκατσένκο, Βίκτορ Πανγκράσκιν και τον γερο Σεργκέι Γιοβάισα.
Μαζί με τους Σοβιετικούς, Ιταλοί (με τον Μάικ ντ’ Αντόνι στα 38 να κάνει ντεμπούτο στην εθνική, τον Αουγκούστο Μπινέλι ξανά στις επάλξεις) και Ισπανοί (χωρίς Φερνάντο Ρομάι-Φερνάντο Μαρτίν) θα έτρωγαν τα… μουστάκια τους για τη 2η θέση. Σε ρόλο σάκου του μποξ σε αυτό το γκρουπ η Ολλανδία, πολύ αδύναμη χωρίς τον Ρικ Σμιτς, που ήδη είχε ξεκινήσει την καριέρα του στο ΝΒΑ με τους Ιντιάνα Πέισερς. Άλλοι 3 παίκτες που αγωνίστηκαν σε αυτό το Ευρωμπάσκετ θα πήγαιναν να βρουν τον Ολλανδό στο ΝΒΑ. Ήταν ο Πέτροβιτς, ο Ντίβατς και ο Σαρούνας Μαρτσουλιόνις, που έφυγαν εκείνο το καλοκαίρι με προορισμό τις ΗΠΑ για να παίξουν σε Πόρτλαντ, Λέικερς και Γκόλντεν Στέιτ αντίστοιχα. Καθώς η FIBA είχε επιτρέψει τη χρησιμοποίηση επαγγελματιών στις διεθνείς διοργανώσεις, δεν υπήρχε πλέον κανένα πρόβλημα. Ο Σαμπόνις πάντως προτίμησε τα δολάρια του τρελού προέδρου της Φόρουμ Βαγιαδολίδ, Γκονθαλό Γκονθαλό, και μετακόμισε στην Ισπανία. Η διπλή εγχείριση στους αχίλειους τένοντές του τον ταλαιπωρούσε και το ΝΒΑ θα τον περίμενε ακόμη 6 χρόνια. Άλλοι, όπως ο Βράνκοβιτς, θα προτιμήσουν την Ελλάδα και τον Άρη. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης τον… ψήνει ένα βράδυ, για να τον πείσει.
Ο τελικός με τη Γιουγκοσλαβία, που στον άλλο ημιτελικό νικάει την Ιταλία, δεν έχει τοσο μεγάλη σημασία. Όλοι ξέραμε ότι θα χάσουμε. Το τελικό 77-98 είναι αρκετά βαρύ, παρότι ο Γκάλης πετυχαίνει 30 πόντους και ο Φασούλας 22. Είναι όμως ξεκάθαρη η κλάση των ‘πλάβι’ και του τρομερού Πέτροβιτς, που δίνει μια ακόμη παράσταση με 28 πόντους (7/9δ, 3/4τρ, 5/5β) και 12 ασίστ. Ο Ίβκοβιτς, περιχαρής για την επιστροφή της ομάδας του στον θρόνο της Ευρώπης για πρώτη φορά μετά το 1977, προαναγγέλλει: “Έχουμε μια τρομερή ομάδα. Νομίζω ότι μπορούμε να ανταγωνιστούμε τους Αμερικανούς”. Δεν υποψιάζεται ότι η χώρα του σε δυο χρόνια δεν θα ήταν ποτέ πια ίδια…
Εθνική Ομάδα Καλαθοσφαίρισης Ανδρών – Ολυμπιακοί Αγώνες Ατλάντα 1996
Τοποθεσία τουρνουά: Ατλάντα (ΗΠΑ)
Συμμετέχουσες ομάδες: 12
Ρεκόρ (Ν-Η): 5-3
Αντίπαλοι στα νοκ-άουτ: Λιθουανία (Προημιτελικός), Κίνα (Θέσεις 5-8), Βραζιλία (Θέσεις 5-8).
MVP:
Δωδεκάδα Εθνικής Ελλάδος: Ευθύμης Μπακατσιάς #4, Κώστας Παταβούκας #5, Παναγιώτης Γιαννάκης #6, Δημήτρης Παπανικολάου #7, Γιώργος Σιγάλας #8, Λευτέρης Κακιούσης #9, Φραγκίσκος Αλβέρτης #10, Νίκος Οικονόμου #11, Ντίνος Αγγελίδης #12, Παναγιώτης Φασούλας #13, Ευθύμης Ρεντζιάς #14, Φάνης Χριστοδούλου #15.
Προπονητής: Μάκης Δενδρινός.
Η γαλανόλευκη ξεκίνησε με 3-1 ρεκόρ τον πρώτο γύρο, πηγαίνοντας στα προημιτελικά απέναντι στην Λιθουανία, από την οποία γνώρισε την ήττα με 99-66. Παρόλα αυτά, οι Έλληνες διεθνείς δεν παράτησαν την προσπάθεια και απέδωσαν ωραίο μπάσκετ στους επόμενους αγώνες. Αρχικά επικράτησαν της Κίνας (115-75) και εν συνεχεία έπεσαν πάνω στην οικοδέσποινα Βραζιλία, με την νίκη να χαρίζει την πέμπτη θέση.
Ελλάς-Βραζιλία 91-72: Στο δεύτερο ημίχρονο του εντυπωσιακού αγώνα, η “επίσημη αγαπημένη” παρουσίασε το καλό της πρόσωπο που της έδωσε και την επικράτηση απέναντι στην Βραζιλία.
