Μιχάλης Κακιούζης

Καλαθοσφαίριση
2004, Αθήνα
5η Ολυμπιακή θέση

Ο Μιχάλης Κακιούζης (Νέα Φιλαδέλφεια, 29 Νοεμβρίου 1976-) είναι Έλληνας πρώην διεθνής καλαθοσφαιριστής και νυν προπονητής. Έχει ύψος 2,07 μ. και αγωνιζόταν ως σμολ και πάουερ φόργουορντ. Αυτή την περίοδο αποτελεί τον προπονητή του Κεραυνού Στροβόλου.

https://www.olympedia.org/athletes/108501

 

Αγωνίστηκε με την ελληνική εθνική ομάδα καλαθοσφαίρισης στο ολυμπιακό τουρνουά στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας 2004

Σταδιοδρομία

Γεννήθηκε στη Νέα Φιλαδέλφεια. Ξεκίνησε σε ηλικία 8 ετών στις Ακαδημίες του Ιωνικού Νέας Φιλαδέλφειας, ενώ ταυτόχρονα ασχολήθηκε και με την κολύμβηση. Σε ηλικία 15 ετών αγωνίστηκε για πρώτη φορά στην Εθνική Παίδων ενώ νωρίτερα είχε παίξει και στη μικτή ΕΣΚΑ.

Ντεμπούτο στην ανδρική ομάδα του Ιωνικού Ν.Φ. έκανε την περίοδο 1992–1993, σε ηλικία 16 ετών, όταν η ομάδα αγωνιζόταν στην Α2. Εκεί αγωνίστηκε για 3 χρόνια. Η περίοδος 1994–1995 ήταν αρκετά πετυχημένη για τον ίδιο, 2ος ως σκόρερ και 2ος ριμπάουντερ της Α2, αν και ήταν μόλις 19 ετών. Αυτή η απόδοση έφερε την κλήση στη χρυσή Εθνική Εφήβων του 1995, με την οποία και κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα.

Αρκετές μεγάλες ομάδες της εποχής έδειξαν ενδιαφέρον γι’αυτόν, όμως τελικά κατέληξε στην ΑΕΚ καθώς ο ίδιος δηλώνει φίλαθλος της. Στην ΑΕΚ αγωνίστηκε 7,5 χρόνια. Στις 13 Φεβρουαρίου του 2003 έλυσε το συμβόλαιό του και υπέγραψε στη Σιένα, όπου αγωνίστηκε μέχρι το 2005. Στις 14 Ιουλίου του 2005 υπέγραψε στην Μπαρτσελόνα.

Στις 28 Ιουνίου 2007 παρουσίασε το βιβλίο του Όνειρα και Αλήθειες και λίγο αργότερα μεταγράφηκε στην ομάδα της Σεβίλλης, όπου αγωνίστηκε για μία χρονιά. Τον επόμενο χρόνο έπαιξε στην τουρκική Εφές Πίλσεν, με την οποία κατέκτησε το τουρκικό πρωτάθλημα. Μετά από 7 χρόνια στο εξωτερικό επέστρεψε για μία σεζόν στην Ελλάδα για λογαριασμό του Άρη Θεσσαλονίκης. Το 2010, ήταν στους 50 υποψήφιους για να βρεθεί στην καλύτερη ομάδα της Ευρωλίγκα για την δεκαετία 2000-2010, δεν κατάφερε ωστόσο να μπει στην τελική δεκάδα.

Την περίοδο 2010-2011 έπαιξε στο γαλλικό πρωτάθλημα με τα χρώματα της ΑΣΒΕΛ Βιλερμπάν. Την επόμενη χρονιά αγωνίστηκε για τις ιταλικές ομάδες Βανόλι Κρεμόνα και Βίρτους Ρόμα. Με την Κρεμόνα είχε 8,5 πόντους και 5,3 ριμπάουντ, ενώ με την Ρόμα σημείωσε 7,9 πόντους και 4,1 ριμπάουντ ανά παιχνίδι. Την αγωνιστική περίοδο 2012-2013 έπαιξε για λίγους μήνες με την ελβετική ομάδα Βακάλο, έχοντας 15,5 πόντους και 7,7 ριμπάουντ ανά αναμέτρηση και αμέσως μετά με την κυπριακή ΑΕΚ Λάρνακας, με την οποία κατέκτησε το κυπριακό πρωτάθλημα.[1]

Στις 5 Δεκεμβρίου 2013 ανακοινώθηκε η συνεργασία του με την ομάδα της Νέας Κηφισιάς για το υπόλοιπο της αγωνιστικής περιόδου,[2] ενώ ανανέωσε και για τη σεζόν 2014-2015 αποχωρώντας ωστόσο τον Γενάρη του 2015 έχοντας 9.3 πόντους και 6 ριμπάουντ κατά μέσο όρο σε 13 συμμετοχές στην Α1. Ολοκλήρωσε τη σεζόν παίζοντας για τον ΑΠΟΕΛ στο κυπριακό πρωτάθλημα.[3]

Στις 24 Ιουνίου 2015 ανακοινώθηκε η έναρξη συνεργασίας του με τον Φάρο Κερατσινίου[4] για το πρωτάθλημα της Α2 Εθνικής. Στις 4 Ιανουαρίου 2016 ανακοίνωσε την απόσυρσή του από την ενεργό δράση στο τέλος της αγωνιστικής περιόδου 2015-16.[5] Στις 6 Μαρτίου 2016, αγωνίστηκε στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδος κόντρα στον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ (ήττα 101-54) και τιμήθηκε μαζί με τον Δημήτρη Διαμαντίδη για την προσφορά τους από τον ΠΣΑΚ.[6] Τον Ιούνιο μετά την επίσημη αποχώρησή του από τα παρκέ, η Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης ευχαρίστησε τον αθλητή για την προσφορά του.[7]

Υπεύθυνος Scouting

Στις 27 Δεκεμβρίου 2016 ανακοινώθηκε η συνεργασία του με την ομάδα της ΑΕΚ, ως υπεύθυνος σκάουτινγκ.[8] Αυτή η συνεργασία σήμανε την επιστροφή του Κακιούζη στην ομάδα μετά από δεκατέσσερα χρόνια.[9] Στις 20 Δεκεμβρίου 2017 λύθηκε η συνεργασία του με την ομάδα της ΑΕΚ.[10]

Προπονητής

Το φθινόπωρο του 2018 ανέλαβε την αντρική ομάδα του Γ.Σ Κορωπίου που συμμετέχει στη Β’ Εθνική.[11] Παράλληλα είναι ο υπεύθυνος ακαδημιών του Χολαργού.[12] Το 2019 έγινε πρώτος προπονητής στην Ένωση Νέων Παραλιμνίου.[13] Τη σεζόν 2019-20 που ολοκληρώθηκε πρόωρα λόγω του κορωνοϊού, η ΕΝΠ ήταν στην 5η θέση της κατάταξης με ρεκόρ 10-12. Τον Ιούλιο του 2020, ανανέωσε το συμβόλαιό του με την κυπριακή ομάδα.[14]

Στις 11 Ιουνίου 2021, ανακοινώθηκε η συνεργασία του με την ρουμάνικη Κραϊόβα.[15]

Στις 26 Μαρτίου 2022, ανέλαβε επίσημα τον Κεραυνό Στροβόλου.[16] Οδήγησε τον Κεραυνό Στροβόλου στο νταμπλ στην Κύπρο, αφού κατέκτησε αρχικά το Κύπελλο και ύστερα το Πρωτάθλημα, επικρατώντας της ΑΕΚ στον πέμπτο τελικό με σκορ 90-88.[17] Την 1η Οκτωβρίου 2022, ο Κεραυνός κατέκτησε το Σούπερ Καπ της Κύπρου, επικρατώντας της ΑΕΛ με σκορ 89-74.[18]

Τίτλοι

Ως αθλητής

Α.Ε.Κ.

Μοντεμπάσκι Σιένα

Μπαρτσελόνα

  • Κύπελλο Ισπανίας: (2007)

Εφές Πίλσεν

ΑΕΚ Λάρνακας

  • Πρωτάθλημα Κύπρου: (2013)

Ως προπονητής

Κεραυνός Στροβόλου

  • Πρωτάθλημα Κύπρου: (2022)

Διακρίσεις

  • 3x Φιναλίστ Κυπέλλου Ελλάδας: (1998, 1999, 2016)
  • 2x Ελληνικό All-Star Game: (1999, 2002)
  • MVP της αγωνιστικής στην Ευρωλίγκα: (playoff 3ος αγώνας 2005/06)

Εθνική Ελλάδος

Ο Μιχάλης Κακιούζης διετέλεσε βασικό στέλεχος της εθνικής Ελλάδος καθώς και αρχηγός της ομάδας. Με την Εθνική ομάδα πήρε μέρος στα Ευρωμπάσκετ του 1999, 2001, 2003, 2005, 2007. Ήταν επίσης παρών στους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας το 2004 και στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα του 2006.

Συμμετοχές

  • 116 συμμετοχές με την Εθνική Ανδρών, 798 πόντοι (6,9 ανά αγώνα)
  • 15 συμμετοχές με την Εθνική Ελπίδων, 140 πόντοι (9,3 ανά αγώνα)
  • 28 συμμετοχές με την Εθνική Εφήβων, 520 πόντοι (18,6 ανά αγώνα)
  • 32 συμμετοχές με την Εθνική Παίδων, 410 πόντοι (12,8 ανά αγώνα)

Μετάλλια

Βιογραφικά Στοιχεία

Είναι το πρώτο παιδί του Χρήστου και της Βούλας ενώ έχει και έναν μικρότερο αδερφό, τον Γιάννη, ο οποίος είναι επίσης καλαθοσφαιριστής. Τον Οκτώβριο του 2017 αρραβωνιάστηκε την πετοσφαιρίστρια του Παναθηναϊκού, Έλενα Κουντουρά.[19]

Καριέρα σε συλλόγους
Ως αθλητής1992-1995Α.Σ. Ιωνικός Νέας Φιλαδέλφειας
1995-2003ΑΕΚ
2003-2005Μοντεπάσκι Σιένα
2005-2007Μπαρτσελόνα
2007-2008Κ.Μ. Σεβίλλη
2008-2009Εφές Πίλσεν
2009-2010 Άρης Θεσσαλονίκης
2010-2011Βιλερμπάν
2011 Βανόλι Κρεμόνα
2011-2012Βίρτους Ρόμα
2012-2013SAV Vacallo Basket
2013 ΑΕΚ Λάρνακας
2013-2015Νέα Κηφισιά
2015 ΑΠΟΕΛ2015-2016Φάρος Κερατσινίου
Ως προπονητής2018-2019Γ.Σ. Κορωπίου
2019-2021Ένωση Νέων Παραλιμνίου
2021-2022Κραϊόβα2022-Κεραυνός Στροβόλου
Εθνικές ομάδες

 

 

 

Στην οθόνη το 1987, στο βάθρο το 2005

Στην οθόνη το 1987, στο βάθρο το 2005

Στις 14 Ιουνίου 1987, 10 χρόνων παιδί, ήμουν στο σπίτι και έβλεπα τον Τελικό του Ευρωμπάσκετ!

Ήμασταν οικογενειακώς μπροστά στην τηλεόραση. δεν νομίζω ότι κάποιος Έλληνας που δεν ήταν στο γήπεδο έκανε κάτι διαφορετικό εκείνη την ημέρα.

Γιατί το Ευρωμπάσκετ του 1987 δεν ήταν απλώς μια διοργάνωση στην οποία η Ελλάδα αναδείχθηκε Πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Σαφώς αυτό είναι το “τυπικό” της υπόθεσης, αλλά η ουσία είναι ότι η Ελλάδα, η οποία τότε είχε διάφορα προβλήματα πολιτικής φύσεως, μια χώρα που έως τότε δεν είχε αναλάβει κάποια τόσο μεγάλη διοργάνωση παρά το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στίβου το 1982, έκανε κάτι μοναδικό.

Ήταν λοιπόν κάτι πάρα πολύ σημαντικό και ουσιαστικά μ’ αυτό η Ελλάδα έμπαινε στον χάρτη του αθλητισμού και όχι μόνο, το “1987” αποτέλεσε το εφαλτήριο για να μπει ο ελληνικός αθλητισμός στο μυαλό όλου του κόσμου και ουσιαστικά όλοι ασχοληθήκαμε με τον μπάσκετ πιο συγκεκριμένα λόγω αυτής της διοργάνωσης.

Άλλοι μπορεί να είχαν ξεκινήσει λίγο νωρίτερα.

Και το δικό μου ξεκίνημα στο άθλημα από τα οκτώ μου χρόνια δεν ήταν κάτι που εγώ το είχα επιλέξει αλλά κάτι στο οποίο με παρέσυρε ο πατέρας μου, απλώς από το 1987 και μετά μπολιάστηκε ο σπόρος και ήταν αυτό που ήθελα να κάνω στη συνέχεια.

Και δεν περίμενα την ημέρα του Τελικού. Από τη στιγμή που κερδίσαμε την προηγουμένη τους Γιουγκοσλάβους, όλοι ζούσαμε για τον Τελικό της Σοβιετικής Ένωσης.

Το ΣΕΦ την ημέρα του ημιτελικού του Ευρωμπάσκετ 1987 ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Γιουγκοσλαβία / Photo by: INTIME.

Όλοι τότε ήταν μαγεμένοι, όλοι ζούσαμε σε μια ευφορία.

Κι εγώ το ίδιο και, παρόλο που ήμουν παιδάκι, καταλάβαινα πάρα πολλά πράγματα για την ηλικία μου, μετά… σταμάτησα να καταλαβαίνω.

Επίσης, κάτι το οποίο μου έκανε τρομερή εντύπωση, γιατί δεν το είχα ξαναζήσει, έβλεπα για πρώτη φορά όλους τους Έλληνες μαζί.

Τότε υπήρχαν και τα πολιτικά, ΠΑΣΟΚ-Νέα Δημοκρατία, θυμάμαι μάλιστα τον πατέρα μου με τον αδερφό μου να υποστηρίζουν αντίπαλα πολιτικά στρατόπεδα και να μη μιλάνε μεταξύ τους, για βλακείες βέβαια, την περίοδο των εκλογών.

Το σημαντικό λοιπόν ήταν ότι για πρώτη φορά είδα όλον τον κόσμο ενωμένο, όλοι να πανηγυρίζουν και να χαίρονται για κάτι τόσο μεγάλο.

Οι παίκτες τότε ήταν όλοι τους θρύλοι, ο Γκάλης ήταν το κάτι άλλο, ήταν μακράν του δευτέρου στην Ευρώπη.

Και τότε υπήρχαν ο Πέτροβιτς, όλη η φουρνιά της Γιουγκοσλαβίας, εκείνη της Σοβιετικής Ένωσης, άτομα τα οποία έχω γνωρίσει προσωπικά, όπως από την Ιταλία ο Ρίβα, τον οποίον είχα General Μanager, όταν έπαιζα στη Ρώμη, ο Σαν Επιφάνιο.

Όταν μάλιστα πήγα στην Μπαρτσελόνα να παίξω, τους είπα το μαγικό «εγώ, παιδιά, φοράω μόνο το “15”, θέλω να το φορέσω και εδώ», γέλαγαν και, μόλις μπήκα στο γήπεδο, συνειδητοποίησα τι βλακεία είπα, καθώς το «15» του Σαν Επιφάνιο το έχουν αποσύρει στο ταβάνι.

Όλα αυτά τα ινδάλματα με τα οποία μεγάλωσα τα έβλεπα, τα έχω ζήσει και καταλαβαίνω το δέος.

Το ίδιο δέος ένιωσα τότε για τον Γκάλη, αν και είμαι fan του Φάνη, τον προτιμώ.

Φάνης Χριστοδούλου και Μιχάλης Κακιούζης στην επέτειο των 30 χρόνων από την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ 1987 / Photo by: INTIME.

Στο “γράμμα” που έγραψα στον Νίκο Γκάλη το 2017, γυρίζοντας 30 χρόνια πίσω, λέω ως 10χρονος «Η μπασκέτα που βρίσκεται στην ελιά απέναντι από το σπίτι μου έχει αναστενάξει πραγματικά από τα τούβλα που ρίχνω» και αυτό ήταν αλήθεια, γιατί, για να τα βάζεις, πρέπει να τα χάσεις κι εγώ, μέχρι να ξεκινήσω να τα βάζω, μόνο τα έχανα.

Τότε δεν έκανα κάτι άλλο, κοιμόμουν και ξύπναγα με μια μπάλα κυριολεκτικά, δεν το λέω μεταφορικά.

Επειδή τα Σαββατοκύριακα είχα προπονήσεις με τον Ιωνικό Νέας Φιλαδέλφειας, την Παρασκευή και το Σάββατο τα βράδια κοιμόμουν με τα παπούτσια του μπάσκετ, έτοιμος να σηκωθώ να κάνω προπόνηση, να μην χάνω χρόνο.

Θα μπορούσα να πω ότι για μένα το μπάσκετ είναι η ζωή μου, αλλά θα ακουστεί κοινότοπο.

Είναι όμως και η πραγματικότητα, είναι αυτό που ήθελα να κάνω, με έκανε ευτυχισμένο, δε με ένοιαζε να πάω σε πάρτι, δε με ένοιαζε να παίξω άλλα παιχνίδια, το να έχω μια μπάλα και να μπορώ να παίζω μπάσκετ με έκανε ολοκληρωμένο.

Επιστρέφοντας στην ημέρα του Τελικού, όταν τέλειωσε ο αγώνας, δεν θυμάμαι τι κάναμε με τον μπαμπά και τον αδερφό μου. Είμαι σίγουρος βέβαια ότι κάτι κάναμε, ήταν και καλοκαίρι, όλοι στα μπαλκόνια, ουσιαστικά ήμασταν όλοι έξω, πανηγυρισμοί, ιαχές.

Αναθεώρησα τότε και τον τρόπο που έως εκείνη τη στιγμή έβλεπα το μπάσκετ. Ήθελα και εγώ να βρεθώ κάποια στιγμή σε μια παρόμοια κατάσταση, όπως ονειρευόμαστε όλοι να πάμε στο διάστημα, εγώ ονειρευόμουν να γίνω Πρωταθλητής Ευρώπης, να βάζω το τελευταίο σουτ σε αγώνα, να παίζω εκτός έδρας και να κάνω το γήπεδο να σωπάσει, βλακειούλες δηλαδή που σκέφτονται τα παιδιά για να ιντριγκάρουν τον εαυτό τους.

Το αστείο είναι (δεν είναι καθόλου αστείο βέβαια, το λέω κι ανατριχιάζω) ότι αυτό που ονειρευόμουν το έκανα στ’ αλήθεια και δε νομίζω ότι θα μπορούσα να ζητήσω κάτι άλλο.

Γκάλης και Καμπούρης στην αναμέτρηση της 3ης αγωνιστικής του Ευρωμπάσκετ του 1987 ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ισπανία / Photo by: Eurokinissi (Action Images).

Όλοι οι παίκτες της Εθνικής του 1987 ήταν μύθοι, δεν έχει σημασία αν κάποιον μπορούσα να τον συμπαθήσω περισσότερο από κάποιον άλλο, για εμένα όλοι τους ήταν το ίδιο.

Χάρη σε αυτούς προχώρησα, ήταν για εμένα τα πρότυπά μου, μπορεί σε κάποιον να είχα μεγαλύτερη συμπάθεια απ’ ό,τι σε κάποιον άλλον, χωρίς όμως αυτό να μειώνει την αξία και την προσπάθεια όλων τους.

Πάντως, αν μου έλεγαν τότε, 10 ετών παιδάκι, ότι θα ήμουν εγώ αυτός που 18 χρόνια μετά θα σήκωνε το τρόπαιο του Ευρωμπάσκετ του 2005, θα έλεγα απλώς «μακάρι» ή «αυτό είναι το όνειρό μου».

Επειδή όμως τα όνειρα τις περισσότερες φορές δεν γίνονται πραγματικότητα, πρέπει να δουλέψεις σκληρά, και επειδή γενικώς είμαι άνθρωπος που πάντα πολεμάω, δεν παρατάω τα όνειρά μου και προσπαθώ να τα εκπληρώσω, ναι, θα έλεγα «μακάρι να γίνει αυτό, θα ήταν κάτι το απίστευτο» και πραγματικά έγινε!

Όταν κάτι πρέπει να γίνει, όλα θα συνωμοτήσουν για να γίνει, όπως και το ανάποδο βέβαια.

Το να έχουμε προπονητή στο Ευρωμπάσκετ του 2005 τον Παναγιώτη Γιαννάκη, χάρη στον οποίον μεγαλώσαμε μέσα στο άθλημα, ήταν κάτι φοβερό, το τι σήμανε για εμάς η καριέρα του, το ότι ήταν ο αρχηγός της Εθνικής ομάδας…

Εγώ, για παράδειγμα, είχα ταυτιστεί μαζί του, και αυτός αρχηγός και εγώ αρχηγός, ήταν μοναδικό το συναίσθημα.

Ο Μιχάλης Κακιούζης σηκώνει το τρόπαιο του Ευρωμπάσκετ 2005 μπροστα από τον κόουτς Γιαννάκη. Από αριστερά διακρίνονται οι Τσαρτσαρής, Διαμαντίδης και Κακιούσης / Photo by: INTIME.

Τότε βέβαια έλεγα για όλους «α, θέλω να γίνω σαν κι αυτόν, σαν κι εκείνον», θυμάμαι προσπαθούσαμε να ξεπατικώσουμε κινήσεις απ’ την τηλεόραση, γιατί τότε δεν είχαμε ίντερνετ, δεν είχαμε πρόσβαση στις άπειρες πληροφορίες, όπως συμβαίνει σήμερα.

Όλα τα παιδιά, είτε παίζαμε μπάσκετ, είτε παίζαμε ποδόσφαιρο, είτε δεν κάναμε τίποτα από αθλητισμό, προσπαθούσαμε να αντιγράψουμε το τριπλό, τετραπλό σπάσιμο του Γκάλη στο παιχνίδι με τη Σοβιετική Ένωση, τα τρίποντα του Γιαννάκη με ταμπλό, τις κινήσεις του Φασούλα.

Κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να νιώσουμε και εμείς μέλος αυτής της ομάδας.

Επίσης, μπορεί να μην είχαμε κάνει κάποια ιδιαίτερη κουβέντα με τον Γιαννάκη σχετικά με τον θαυμασμό που ένιωθα για τον ίδιον και το “1987”, αλλά το καταλάβαινε. όταν έδινα συνεντεύξεις, για παράδειγμα, και έλεγα ότι έπαιζα μπάσκετ, επειδή έβλεπα αυτόν και τους υπολοίπους να το παίρνουν το 1987.

Είναι η κληρονομιά που άφησαν αυτοί σε εμάς και νομίζω ότι και εμείς με τη σειρά μας αφήσαμε κάτι παρόμοιο στις επόμενες γενιές!

Όλη αυτή η διαδρομή, από το 1987 ως το τέλος της καριέρας μου το 2016, ήταν σαν χθες, δεν μπορώ να καταλάβω πώς πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια

Αναφέρομαι, για παράδειγμα, στο 2005 ή σε άλλες επιτυχίες του μπάσκετ και σκέφτομαι «Ρε συ, τόσο παλιό είναι; Μα καλά, πέρασαν τόσα χρόνια και φαίνεται σα να ‘ταν χθες».

Δεν έχω κανένα παράπονο από την πορεία μου και την καριέρα μου, ξέρω ότι έδωσα τα πάντα, όσο έπαιζα, γιατί και τώρα ως προπονητής το ίδιο κάνω.

Και ακριβώς επειδή έδωσα ό,τι είχα και δεν είχα, το 100%, σωματικά “το πληρώνω” σήμερα, αλλά αυτό είναι το τίμημα, δεν παραπονιέμαι για τίποτα.

Καμπούρης, Γιαννάκης, Φασούλας και Σταυρόπουλος μετά τη νίκης της Εθνικής επί της Γιουγκοσλαβίας για τη 2η αγωνιστική του Ευρωμπάσκετ του 1987 / Photo by: ΙΝΤΙΜΕ.

Το να εκπροσωπείς τη χώρα σου νομίζω ότι είναι το απόλυτο για τον οποιονδήποτε αθλητή.

Και αυτό, αν συνδυαστεί και με επιτυχίες, είναι ό,τι καλύτερο μπορείς να φανταστείς.

Όποτε έβλεπα highlights, πχ μετά το Ευρωμπάσκετ στο Βελιγράδι ή όταν κερδίσαμε τους Αμερικανούς στην Ιαπωνία, και παρατηρούσα τον κόσμο να βγαίνει έξω, έλεγα «δεν είναι δυνατόν, δεν υπάρχει περίπτωση να βγήκαν για εμάς στον δρόμο, σίγουρα έχουν κάνει μοντάζ από άλλες επιτυχίες που έχουν προηγηθεί και απλώς το ξαναπαίζουν».

Σκεφτόμουν ότι δεν υπάρχει περίπτωση αυτοί οι άνθρωποι να βγαίνουν στον δρόμο για εμάς. Αλλά ήταν πραγματικό.

Και, από τη στιγμή που έχουμε καταφέρει να κάνουμε κάτι τέτοιο, τι άλλο θα μπορούσε να ζητήσει κανένας;

Εκπροσωπώντας τη χώρα μας, ενώσαμε όλη την Ελλάδα!

Οπότε δεν έχει σημασία αν είσαι Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΑΕΚ, Μπαρτσελόνα, Ρεάλ Μαδρίτης, οτιδήποτε. Το ότι εκπροσωπείς τη χώρα σου είναι το απόλυτο.

Ο κόσμος νομίζω ότι έχει ανάγκη να νιώσει χαρούμενος και ο αθλητισμός είναι ένας τομέας που μπορεί να το προσφέρει αυτό.

Όπως αντίστοιχα μπορεί να λειτουργήσει και η επιτυχία ενός επιστήμονα, ενός ζωγράφου, ενός ποιητή, ενός στιχουργού, η οποία συνήθως -κακώς- δεν προβάλλεται.

Για εμένα, κακώς δεν προωθούνται τέτοια πρότυπα, απ’ τα οποία πραγματικά ο κόσμος πρέπει να πιαστεί, είναι προς μίμηση, σε αντίθεση με τα παραδείγματα που έχουμε αυτή τη στιγμή, τα περισσότερα απ’ τα οποία είναι προς αποφυγή.

Όσον αφορά σε δικά μου highlights, έχω δείξει κάποια στα παιδιά μου μόνο από τον Τελικό του Ευρωμπάσκετ του 2005 και τον ημιτελικό με την Αμερική.

Γενικά δεν μου αρέσει καθόλου να με βλέπουν οι γιοι μου, γιατί με… κοροιδεύουν.

Ωστόσο, καταλαβαίνουν, συνειδητοποιούν τι έχει γίνει, αλλά και εγώ δεν γυρνάω να δω κάτι από το παρελθόν.

Τώρα βέβαια βλέπω τόσο πολλά παιχνίδια που καλύτερα που δεν βλέπω εκείνα.

Διαμαντίδης, Παπαδόπουλος, Κακιούζης, Γιαννάκης, Κακιούσης, Πρωταθλητές Ευρώπης στο Βελιγράδι το 2005 / Photo by: INTIME.

Παραμένω ΑΕΚ, αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει, με ρωτάνε συνέχεια και απορώ γιατί να αλλάξει!

Ανέκαθεν ήμουν ξεκάθαρος, όχι τώρα…

Και ο περισσότερος κόσμος αναγνωρίζει και εκτιμά ότι, παρότι είμαι ΑΕΚ, όπου και αν πάω να δουλέψω, όπου και αν έχω δουλέψει, είτε ως παίκτης είτε ως προπονητής, δεν αλλάζω τον τρόπο που βλέπω το μπάσκετ και τον τρόπο που θέλω να κερδίζω.

Από το 2018 στράφηκα στην προπονητική και μου αρέσει πολύ περισσότερο απ’ όταν έπαιζα. Και η σύγκριση δεν αφορά στην περίοδο προς το τέλος της καριέρας μου αλλά σε εκείνη της κορύφωσης.

Με εξιτάρει το να προετοιμάσεις την ομάδα σου, την προπόνηση όλη την εβδομάδα, να διαλέξεις παίκτες την περίοδο που πρέπει, να κάνεις προπόνηση, να μπορείς να επεμβαίνεις στο παιχνίδι συνέχεια.

Οι παίκτες είναι αυτοί που αποφασίζουν πάντα, εσύ είσαι ο αφανής πίσω τους και, με το που τελειώνει ο αγώνας, τα επόμενα πέντε-δέκα λεπτά είναι ιδιαίτερα.

Νιώθω τρομερά περήφανος για την ομάδα μου, ό,τι και να έχει γίνει, γιατί ξέρω πόσο δύσκολο είναι και εγώ δεν είμαι ιδιαίτερα εύκολος.

Το μπάσκετ είναι αυτό που μου έχει δώσει τα πάντα και δεν αναφέρομαι παικτικά. με έχει βοηθήσει να γνωρίσω κόσμο, έχω βγει εκτός των συνόρων της χώρας μου και έχω έρθει σε επαφή με άλλες κουλτούρες, μιλάω Ισπανικά, Ιταλικά, Αγγλικά, αν δεν υπήρχε στη ζωή μου, μάλλον δεν θα τα έκανα όλα αυτά.

Με έχει κάνει να ανοίξω τους ορίζοντές μου και να δω το πώς σκέφτονται οι άλλοι, όχι μόνο σε θέματα που αφορούν στον αθλητισμό αλλά και γενικότερα, αλλά και το πώς να συμπεριφέρομαι κι εγώ ανάλογα με τις καταστάσεις.

Μου έχει δώσει πράγματα που πολύ δύσκολα θα τα έπαιρνα από αλλού.

Το μπάσκετ με έπλασε ολόκληρο!

https://athletestories.gr/kakiouzis-michalis-stin-othoni-to-1987-sto-vathro-to-2005/

 

Εθνική Ομάδα Καλαθοσφαίρισης Ανδρών – Ολυμπιακοί Αγώνες Αθήνα 2004

Φραγκίσκος Αλβέρτης #4, Δήμος Ντικούδης #11, Μιχάλης Κακιούζης #15, Λάζαρος Παπαδόπουλος #14, Κώστας Τσαρτσαρής #12, Αντώνης Φώτσης #9,

Θοδωρής Παπαλουκάς #5, Νίκος Χατζηβρέττας #10, Βασίλης Σπανούλης #8, Νίκος Ζήσης #6, Δημήτρης Παπανικολάου #7, Δημήτρης Διαμαντίδης #13,

Προπονητής: Παναγιώτης Γιαννάκης

 

 

Από τον αγώνα Ελλάδα – Ηνωμένες Πολιτείες

Εθνική Ομάδα Καλαθοσφαίρισης Ανδρών – Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα 2005

Το σπουδαίο ρόστερ της Εθνικής που έφτασε στη κορυφή της Ευρώπης: Θοδωρής Παπαλουκάς #4, Βασίλης Σπανούλης #5, Νίκος Ζήσης #6, Γιάννης Μπουρούσης #7, Παναγιώτης Βασιλόπουλος #8, Αντώνης Φώτσης #9, Νίκος Χατζηβρέττας #10, Δήμος Ντικούδης #11, Κώστας Τσαρτσαρής #12, Δημήτρης Διαμαντίδης #13, Λάζαρος Παπαδόπουλος #14, Μιχάλης Κακιούζης #15. Προπονητής: Παναγιώτης Γιαννάκης

 

Εθνική Ελλάδας μπάσκετ: Ήταν 25 Σεπτεμβρίου του 2005, ακριβώς 15 χρόνια σαν σήμερα όταν η Εθνική ομάδα μπάσκετ υπό τις οδηγίες του Παναγιώτη Γιαννάκη έφτανε στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου στο Ευρωμπάσκετ 2005 της Σερβίας.

Η Εθνική μας επικρατούσε στον τελικό του Ευρωμπάσκετ 2005 της Γερμανίας του Ντιρκ Νοβίτσκι με 78-62 και ανακηρύσσεται πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Έτσι το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα προσέφερε μέσα σε ένα χρόνο την τρίτη ευρωπαϊκή αναγνώριση μετά την κατάκτηση του Euro 2004 από την Εθνική ποδοσφαίρου και την Eurovision από την Έλενα Παπαρίζου.

Για τον Παναγιώτης Γιαννάκη το χρυσό ερχόταν μετά 18 χρόνια από το Ευρωμπάσκετ του 1987 στην Αθήνα, ως προπονητής πλέον φυσικά.

Φυσικά είναι περιττό να αναφέρουμε τις χιλιάδες Ελλήνων οπαδών που ξεχύθηκαν σε κεντρικούς δρόμους πόλεων και χωριών για να πανηγυρίσουν τη μεγάλη στιγμή.

Αξίζει να σημειωθεί στα νοκ-άουτ ματς η Ελλάδα απέκλεισε τη Ρωσία του Αντρέι Κιριλένκο στα προημητελικά (66-61), καθώς και το εκ των φαβορί, Γαλλία του Τόνι Πάρκερ (67-66) στα ημιτελικά. Με εκείνο το ιστορικό τρίποντο του Δημήτρη Διαμαντίδη και το αξέχαστο «βάλτο αγόρι μου».

Ο τελικός αποδείχθηκε τυπική διαδικασία καθώς η Γερμανία δεν μπορούσε να κοιτάξει στα μάτια τη δική μας Εθνική. Έτσι μετά το πρώτο ημίχρονο η Ελλάδα κυριάρχησε και το ματς απέκτησε τυπική διδικασία.

Πρώτος σκόρερ ήταν ο Θοδωρής Παπαλουκάς με 22 πόντους, ενώ ακολούθησαν οι Ζήσης με 13, Κακιούζης με 11 και Τσαρτσαρής με 10.

 

https://www.sportime.gr/extratime/agenda/ethniki-elladas-san-simera-25-9-to-chriso-sto-evrompasket-2005-tou-veligradiou-vids/

Εθνική Ομάδα Καλαθοσφαίρισης Ανδρών – Παγκόσμιο Πρωτάθλημα 2006

Θοδωρής Παπαλουκάς #4, Σοφοκλής Σχορτσιανίτης #5, Νίκος Ζήσης #6, Βασίλης Σπανούλης #7, Παναγιώτης Βασιλόπουλος #8, Αντώνης Φώτσης #9, Νίκος Χατζηβρέττας #10, Δήμος Ντικούδης #11, Κώστας Τσαρτσαρής #12, Δημήτρης Διαμαντίδης #13, Λάζαρος Παπαδόπουλος #14, Μιχάλης Κακιούζης #15. Προπονητής: Παναγιώτης Γιαννάκης

 

Όταν ο πίνακας έγραφε Ελλάδα-ΗΠΑ 101-95. Ήταν “το μεγαλύτερο σοκ στο Μουντομπάσκετ” της Ιαπωνίας.

Το συρτάκι των παικτών στο γήπεδο και τα γλέντια στους δρόμους

Ήταν μεσημέρι της 1ης Σεπτεμβρίου 2006, όταν η Ελλάδα έβαζε «κατοστάρα» στις ΗΠΑ και περνούσε στον τελικό του Μουντομπάσκετ. Ο ημιτελικός δεν ήταν ένα συνηθισμένο παιχνίδι και πέρασε στην ιστορία.

Στην Ελλάδα τα πάντα είχαν σταματήσει. Σε κάθε χώρο, δουλειάς, στις δημόσιες υπηρεσίες, στις επιχειρήσεις, στις τράπεζες, υπήρχε ανοιχτό ένα ραδιόφωνο. Στην άλλη άκρη του κόσμου, το γήπεδο της Σαϊτάμα ήταν γεμάτο από Ιάπωνες και Αμερικανούς. Περίμεναν να θαυμάσουν ακόμα μια παράσταση των αστέρων του ΝΒΑ και να πανηγυρίσουν γι’ αυτούς. Λεμπρόν, Ντουέιν Γουέιντ, Κρις Πολ, Κρις Μπος, Ντουάιτ Χάουαρντ, Μπραντ Μίλερ, Καρμέλο Άντονι. Ήταν όλοι τους έτοιμοι να στεφθούν πρωταθλητές κόσμου.

Από την άλλη η Εθνική Ελλάδος είχε κατεβάσει τη χρυσή δωδεκάδα που είχε θριαμβεύσει ένα χρόνο πριν στο Eurobasket του Βελιγραδίου. Μοναδική αλλαγή στη συνταγή ήταν ο Σχορτσιανίτης που έπαιξε στη θέση του Μπουρούση.

Σιγά ρε γιατί να μην κερδίσουμε;» εΛΕΓΕ ο προπονητής, Παναγιώτης Γιαννάκης

Κατάρ, Λιθουανία, Αυστραλία, Βραζιλία, Τουρκία οι πρώτοι 5 σταθμοί που το… τρένο του Παναγιώτη Γιαννάκη δεν έκανε στάση, αντίθετα έβαλε τις βάσεις για την συνέχεια. Στους «16» αντίπαλος ήταν η Κίνα και στους «8» της διοργάνωσης η Γαλλία. Οι δύο αυτοί αντίπαλοι δεν γινόταν να σταθούν εμπόδιο στην διαδρομή της ελληνικής ομάδας. Όλα έμοιαζαν ιδανικά, ακόμα κι αν στον δρόμο της Εθνικής μας για τον τελικό βρισκόταν η αμερικανική «Dream Team». μουντομπάσκετ ιαπωνία

Οι Έλληνες θριάμβευσαν. “Διαλυθήκαμε από παίκτες με υψηλό ΙQ”, ήταν η φράση του τηλεσχολιαστή του ESPN. 105 λεπτά μετά την έναρξη του αγώνα, λίγο μετά τις 12:15 το μεσημέρι η Εθνική είχε σημειώσει μία από τις μεγαλύτερες νίκες στην ιστορία της, επικρατώντας των ΗΠΑ με 101-95. O Σπανούλης σκόραρε 22 πόντους, ο Σχορτσιανίτης 14, ο Διαμαντίδης 12, ο Κακιούζης 15 και ο Παπαλουκάς φάνταζε ασταμάτητος με 8 πόντους, 12 ασίστ και 5 ριμπάουντ. Οι Έλληνες παίκτες μετά τον θρίαμβο τους άρχισαν να χορεύουν συρτάκι στην μέση του γηπέδου ενώ οι Αμερικάνοι σαστισμένοι δεν ήξεραν τι τους έχει συμβεί. Οι δημοσιογράφοι έτρεξαν να βρεθούν κοντά στους Έλληνες διεθνείς.

“Η Ελλάδα δίνει το μάθημα”

Το επίσημο σάιτ του NBA χαρακτήριζε τη νίκη ως «το μεγαλύτερο σοκ στο Μουντομπάσκετ». Στην επίσημη ιστοσελίδα έγραφαν: «Οι ΗΠΑ θύμα έκπληξης από την Ελλάδα». «Η πρωταθλήτρια Ευρώπης, Ελλάδα, σόκαρε κόντρα στους οιωνούς τα φαβορί τις ΗΠΑ με 101-95 και πήγαν στον τελικό του παγκοσμίου πρωταθλήματος μπάσκετ», έγραφε το αμερικανικό πρακτορείο Reuters. «Οι ΗΠΑ έπεσαν πάνω στην Ελλάδα», υπογράμμιζε το USA Basketball. «Η Ελλάδα χτύπησε τις ΗΠΑ», ανέφερε ο τίτλος της USA today. Η γαλλική «L’ Equipe» έγραφε: «Η Ελλάδα δίνει το μάθημα. Οι Λεμπρόν Τζέιμς, Καρμέλο Άντονι και Ντουέιν Γουέιντ υπέκυψαν στην τακτική και τον έλεγχο των Ελλήνων».

Ο προπονητής των ΗΠΑ, Μάικ Σιζέφσκι αποτύπωσε στο βιβλίο του «The Golden Standard», την πίκρα του. “Το μόνο που σκεφτόμουν να πω ήταν “I’m sorry, I’m so sorry”. Με είχαν προσλάβει ως προπονητή για μία αποστολή πολύ σημαντική για το μέλλον του μπάσκετ στην Αμερική και απογοήτευσα. Ένιωθα ότι είχα απογοητεύσει τη χώρα μου, τους παίκτες μου, την ομάδα μου και τον εαυτό μου”.

Χρειάστηκαν μόνο λίγα λεπτά για να ξεσπάσει πανηγύρι στους δρόμους και τα χέρια των οδηγών να πέσουν πάνω στις κόρνες. Λεωφορεία, μηχανάκια, ΙΧ και περιπολικά είχαν τον ίδιο ρυθμικό ήχο από τα κορναρίσματα. μουντομπασκετ 2006 Έζησαν στιγμές Euro 2004 Χοροί στις πλατείες, μέσα στις υπηρεσίες, εκδηλώσεις χαράς παντού. Μάλιστα υπάλληλοι του υπουργείου Οικονομικών βγήκαν στα παράθυρα και άρχισαν να πετούν χαρτιά, δημιουργώντας ατμόσφαιρα γηπέδου στην πλατεία.

Τα περίπτερα στο κέντρο της Αθήνας έβγαλαν ελληνικές σημαίες ενώ γρήγορα η Αθήνα είχε κατακλυσθεί από κόσμο, ώσπου διακόπηκε η κυκλοφορία.

Οι Αμερικάνοι μετά από εκείνο το παιχνίδι παρέμειναν αήττητοι, όπου κι αν έπαιξαν για 13 χρόνια. Μόνο οι Αυστραλοί κατάφεραν πρόσφατα να σπάσουν το ρεκόρ τους.

https://www.mixanitouxronou.gr/otan-o-pinakas-egrafe-ellada-ipa-101-95/

Δείτε επίσης: